Don Kichote

Istotą "Don Kichota" jest absurd. Pewien obywatel nowoczesnego państwa uważa się za błędnego rycerza, więc wyrusza w podróż, by chronić dziewice i walczyć ze smokami. Ponieważ inni uważają inaczej, to znaczy nie wierzą w błędnych rycerzy, smoki i dziewice, albo uważają, że ich czas przeminął wraz ze średniowieczem, bez przerwy dochodzi do zderzenia, na ogół bardzo bolesnego, obu racji: wzniosłości z trywialnością. Mimo wszystko Don Kichote nadal uważa wiatraki za olbrzymy, zajazdy za pałace, a przydrożne prostytutki za szlachetnie urodzone dziewice. Przy tym wszystkim jest inteligentny i rozsądny: kiedy udowodni mu się, że wiatrak to jednak wiatrak, znajduje wytłumaczenie - wiatrak był olbrzymem, ale zmienił się w wiatrak za sprawą niegodziwego czarnoksiężnika. Problem z adaptacją powieści tkwi w tym, że to nowoczesne i trywialne państwo - siedemnastowieczna Hiszpania - jest dla nas równie odległe i równie wzniosłe, co epoka błędnych rycerzy. Żeby opowieść pozostała absurdalna, zabawna i straszna, należało dla "Don Kichota" znaleźć odpowiedni kontekst. W przeciwnym razie trzeba by ustawić z boku sceny aktora, który by tłumaczył, o co chodzi i dlaczego jest to śmieszne.