Jesteś tutaj:
Szpital Specjalistyczny
O firmie
Z początkiem roku 1800 w życie publiczne wdrażano wiele reform, także tych dotyczących służby zdrowia i szpitali. Było to bezpośrednio związane z rewolucją przemysłową, która miała miejsce na Górnym Śląsku w latach 1830-1840. Wraz ze skupianiem się ludności w południowych regionach Polski następował stopniowy rozwój służby zdrowia, i co za tym idzie, przekształcanie w szpitale dotychczasowych domów opieki, nad którymi pieczę sprawowali księża czy siostry zakonne.
Początki obecnego Szpitala Specjalistycznego w Zabrzu sięgają XIX wieku, kiedy to założono kościelną placówkę mająca na celu pomoc najuboższym. Jej przeznaczenie jednak było znacznie szersze, zahaczało bowiem także o pomoc medyczną. W roku 1892 w całym kraju wybuchła epidemia cholery. Gminy Stare Zabrze, Małe Zabrze i Dorota postanowiły wystawić wspólnie barak dla choleryków. Koszt tej inwestycji pochłonął zasoby rzędu 30 000 marek. Inwestycja ta była własnością powiatu, a barak powstał przy obecnej ulicy Jana III Sobieskiego, wtedy pozostającej bez nazwy, zaś kilka lat później nazwanej „Barackenstrasse”. Po opanowaniu epidemii cholery barak przekazano towarzystwu opieki nad ubogimi, które zorganizowało w nim Szpital dla mężczyzn. Szpital dla kobiet mieścił się z kolei w budynku przy Wallstrasse (obecnie ulica K. Pułaskiego). Oba te obiekty nie zaspokajały jednak potrzeb Zabrza, którego ilość mieszkańców wzrastała. Ze względu na fakt, iż wszystkie miejsca w prowizorycznym Szpitalu były zajęte, należało gruntownie go rozbudować i poszerzyć jego działalność. W roku 1907 dzięki pożyczce w wysokości 22 400 marek wykupiono grunty pod budowę Szpitala. Tak zaczęły się jego początki. Projekt budowy Szpitala wykonał budowniczy gminny Bruno Schwan, a koszt całej inwestycji wyniósł 520 000 marek, z czego 60 000 marek zostało przeznaczonych na wyposażenie Szpitala, a 21 500 marek na aparaturę medyczną.
Budynek Szpitala był dwupiętrową kondygnacją otynkowaną na szarozielono. Wypisana złotymi literami nazwa Szpitala zdobiła czołowa stronę budowli. Do budynku wchodziło się przez poczekalnię. Na parterze znajdowały się gabinety naczelnego lekarza Szpitala oraz inspektora szpitalnego. Salę operacyjną wyłożono kafelkami, a obok niej zlokalizowano łazienkę dla lekarzy, salę z narzędziami chirurgicznymi oraz pracownię rentgenowską. Na lewo od wejścia do Szpitala znajdował się Oddział Kobiecy. Na parterze mieścił się również Oddział Chorób Wenerycznych, który był oddzielony od reszty chorych i posiadał osobne wejście prosto z ulicy.
Na pierwszym piętrze umieszczono dwa mieszkania z przeznaczeniem dla lekarza pomocniczego i starszej siostry. Na prawo od wejścia głównego zorganizowano Oddział Gruźliczy, zaś na lewo miejsce swoje miał Oddział Męski wyposażony podobnie jak znajdujący się pod nim Oddział Kobiecy. Poza tym na pierwszym piętrze znajdywały się jeszcze pokój i jadalnia dla sióstr, pomieszczenie dla pielęgniarzy, podręczna kuchenka oraz pokój dla pacjentów pierwszej klasy. Drugi taki pokój zorganizowano na poddaszu. Tam również, w wygłuszonych pokojach, zorganizowano Oddział dla Obłąkanych.
W piwnicy umieszczono kotłownię centralnego ogrzewania, pomieszczenie filtrujące powietrze dla sal szpitalnych, mały zakład dezynfekcyjny, mieszkania dla palacza i dozorcy, łaźnię parową, i pomieszczenie do zabiegów ortopedycznych. Znalazło się tam również pomieszczenie będące pralnią.W osobnym budynku urządzono Oddział Chorób Zakaźnych z czterema salami dla chorych, własną małą salą operacyjną i łazienkami. Po północnej stronie budynku głównego postawiono budynek gospodarczy, w którym na pierwszym piętrze znajdowała się kuchnia przygotowująca posiłki dla pacjentów i personelu szpitalnego. Parter tego budynku zajmowała kuchnia wydająca posiłki dzieciom z ubogich rodzin zabrzańskich. Fundatorem tej kuchni był Loebel Handler, żydowski przemysłowiec, założyciel zabrzańskiego browaru.
Ostatnim obiektem Szpitala była kaplica, która umiejscowiona została w północno-wschodnim narożniku parceli. W sąsiadującej z nią przybudówce, w piwnicy mieściła się kostnica, zaś na parterze prosektorium z zapleczem laboratoryjnym.Imię, jakie nadano Szpitalowi było uczczeniem dobroczynnej działalności żony Cesarza Wilhelma II – Augusty Victorii, która korzystając ze swych możliwości finansowych angażowała się w charytatywnych organizacjach i niejednokrotnie była fundatorką kościołów i szpitali. W roku 1918 cesarzowa zmuszona była opuścić swą ukochaną ojczyznę udając się na wygnanie do Holandii. Z tego też powodu Szpital stracił swą patronkę i od roku 1922 nazywany był Szpitalem Miejskim.Szpital od początku swego istnienia przyjmował więcej pacjentów, aniżeli wynosił jego limit. Pierwotne przeznaczenie wynosiło 100 łóżek, jednakże w praktyce było przyjmowanych około 140 pacjentów. Szczególnym problemem był fakt ciągłego zajmowania pomieszczenia przeznaczonego jako izolatka dla ludzi z zakażeniami. Barak mogący pomieścić 28 osób notorycznie był zajmowany przez pacjentów wymagających doraźnej pomocy medycznej. W czasie I wojny światowej Szpital przyjmował także żołnierzy. Ciężkie czasy nastały po jej zakończeniu i podziale Górnego Śląska. Panowała bieda, a to sprzyjało powstawaniu wielu chorób. Od 1920 roku rozpoczęto rozbudowę Szpitala o kolejne pomieszczenia przystosowane do przyjmowania chorych o określonym profilu – tak powstały kolejne Oddziały: Chorób Wewnętrznych, Ospy oraz Pediatrii. Dopiero w 1927 roku powstał budynek przeznaczony tylko i wyłącznie dla pacjentów z zakażeniami. W takim charakterze Szpital dotrwał do końca drugiej wojny światowej.
Pierwszym dyrektorem Szpitala został dr Viktor Mertens, który pełnił tą funkcję do momentu powołania go przez Uniwersytecką Klinikę Monachijską. Po dr Mertens stery Szpitala do końca drugiej wojny światowej przejął dr Schwarzer – specjalista w dziedzinie chirurgii. Za czasów jego sprawowania władzy w Szpitalu powstały 3 nowe Oddziały – Chirurgiczny, Okulistyczny oraz Ginekologiczny. Dalsza rozbudowa Szpitala ze względu na kończącą się wojnę nie mogła być urzeczywistniona.Po zakończeniu wojny Szpital przechodził równie burzliwy okres związany z podporządkowaniem oraz swą nazwą. W latach 1945-1950 Szpital podlegał pod Zarząd Miejski w Zabrzu, a jego dyrektorem był dr n. med. Kazimierz Korzeniewski. Z dniem 1.11.1950 roku nastąpiło przejęcie Szpitala przez Śląską Akademię Medyczną i figurował on pod nazwą Państwowy Szpital Kliniczny nr 2. W latach tych obowiązki dyrektora pełnił Zdzisław Sobol. Od roku 1956 do roku 1957 dyrektorem Szpitala był dr n. med. Tadeusz Lakomy, a po nim funkcję tą do roku 1959 pełnił dr n. med. Zygmunt Górka. W okresie od 1960 roku do 1970 roku dyrektorem Szpitala był lek. med. Roman Kwiatkowski. W tym też okresie miały miejsce duże zmiany w wizerunku Szpitala. Na przełomie lat 50-tych i 60-tych dobudowane zostało najwyższe piętro Szpitala, które różni się stylem architektonicznym od pozostałych, pierwotnie budowanych pięter. W późniejszym okresie wybudowana została sala wykładowa oraz Klinika Dermatologii, która stanowiła osobny budynek zlokalizowany w pobliżu budynku głównego Szpitala. W strukturach Szpitala znajdowały się wtedy następujące Oddziały: Laryngologiczny, Dermatologiczny, Kardiologiczny, Położnictwa i Ginekologii oraz Chirurgii Ogólnej.
Od 1.01.1970 roku nastąpiło przejęcie Państwowego Szpitala Klinicznego nr 2 od Śląskiej Akademii Medycznej przez Prezydium Miejskiej Rady Narodowej i przekształcenie go w Szpital Miejski nr 2. W latach 1970-1971 dyrektorem był dr n. med. Janusz Młynarski, a po nim do 1973 roku dyrektorem była dr n. med. Bogumiła Szymczyk. Od 1.01.1974 roku utworzono Zespół Opieki Zdrowotnej, w skład którego wchodził Szpital Miejski nr 2. Trwało to do dnia 31.12.1995 roku. Pierwszym dyrektorem w nowej strukturze organizacyjnej był lek. med. Henryk Darski (1974-1975). Kolejnym dyrektorem ZOZu od roku 1975 do roku 1981 był lek. med. Jerzy Krotliński. Następnie funkcję tą przejął lek. med. Roman Mianowski i sprawował ją do 1982 roku. Od 1982 roku do 1987 roku dyrektorem ZOZu był lek. med. Mieczysław Rajs, a po nim do 1990 roku stanowisko to piastował lek. stom. Leszek Studziński. W latach 1990-1992 dyrektorem ZOZu był lek. med. Janusz Zieliński, a następnie do 1995 roku dr n. med. Janusz Piotrowski. Z rokiem 1996, kiedy funkcję dyrektorską objął Wojciech Jagoszewski, nastąpiła likwidacja „miejskiego” ZOZu i Szpital powrócił do starej nazwy Szpital Miejski nr 2. Od 1.03.2001 roku po dzień dzisiejszy dyrektorem Szpitala jest lek. med. Tadeusz Urban.
Pierwszym kierownikiem Kliniki Laryngologii został pochodzący ze Lwowa prof. Tadeusz Ceypek. Po nim stery kierownicze obejmowali kolejno: prof. Wacław Kuśnierczyk i prof. Kazimierz Szymczyk. Obecnie Ordynatorem Klinicznego Oddziału Laryngologii jest prof. dr hab. n. med. Grzegorz Namysłowski.> Kierownikiem Kliniki Dermatologii (powstałej w roku 1951) w tym czasie był prof. Tadeusz Chorążak, który organizował ją od podstaw. Po nim kierownictwo w tejże klinice objęła dr Bogumiła Szymczyk, która w dalszych latach pełniła również funkcję Lekarza Naczelnego w Szpitalu. Po dr Bogumile Szymczyk kierownikami Kliniki Dermatologii byli doc. Alina Pietrzykowska, a następnie dr Bendkowski. Obecnie Ordynatorem Klinicznego Oddziału Chorób Wewnętrznych, Dermatologii i Alergologii jest dr hab. n. med. Jerzy Jarząb.
W 1954 roku powstała w Szpitalu I Katedra i Klinika Chirurgii Ogólnej, a jej kierownikiem został doc. Stanisław Szyszko. Po nim stery objął prof. Tadeusz Paliwoda, który był pionierem operacji kardiochirurgicznych na Śląsku. W latach 90-tych XX wieku kierownikiem Oddziału Chirurgii Ogólnej był prof. Marian Pardela. Do jego osiągnięć można zaliczyć fakt, iż jako drugi w Polsce przeprowadził zabieg przeszczepu wątroby. Od tamtego czasu po dzisiejsze czasy wykonywane są zabiegi z zakresu chirurgii bariatrycznej – leczenia otyłości. Szpital Specjalistyczny był pierwszą placówką w Europie wykonującą takie zabiegi. W roku 1998 po raz pierwszy w Polsce przeprowadzono tu zabieg leczenia otyłości metodą laparoskopową. Obecnie Ordynatorem Klinicznego Oddziału Chirurgii Ogólnej, Bariatrycznej i Medycyny Ratunkowej jest prof. dr hab. n. med. Krystyn Sosada.W czasach, gdy Szpital znajdował się w strukturze ZOZu, ranga istniejącej Kliniki Kardiologii była podniesiona do miana II Katedry i Kliniki Kardiologii. Jej kierownikiem był wtedy prof. Adam Wolański. W ciągu ostatnich dziesięcioleci w Klinice Kardiologii pracowało wielu znakomitych lekarzy, którzy w dalszej swej drodze zawodowej osiągnęli wiele sukcesów. Prof. Michał Tendera, obecnie kierownik III Kliniki Kardiologii w Szpitalu w Katowicach-Ochojcu, był przez wiele lat prezesem elitarnego Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego. Inny z profesorów, który w Szpitalu Specjalistycznym w Zabrzu stawiał swe pierwsze kroki – prof. Lech Poloński – dziś jest kierownikiem III Kliniki Kardiologii w Śląskim Centrum Chorób Serca w Zabrzu. Również profesor Zbigniew Religa swą naukową karierę rozpoczynał w Szpitalu Specjalistycznym w Zabrzu. Prof. Religa, po przejściu do Śląskiego Centrum Chorób Serca, dokonał tam pierwszej transplantacji serca w Polsce, a pacjent, na którym dokonano tą pionierską operację, był przygotowywany do niej w Szpitalu Specjalistycznym w Zabrzu. Obecnie Ordynatorem Klinicznego Oddziału Kardiologii jest prof. dr hab. n. med. Jan Wodniecki.Klinika Położnictwa i Ginekologii, która działała w strukturach Szpitala od samego początku jego istnienia, w roku 1956 została przeniesiona w struktury Szpitala na ulicy Traugutta. Kierownikiem tej Kliniki w latach powojennych był prof. Wojciech Starzewski. W jej miejsce powstała Klinika Okulistyki, której kierownikiem został dr n. med. Szumilas.>W połowie lat 70-tych XX wieku, na skutek zarządzenia Wojewody Śląskiego – gen. Jerzego Ziętka, Oddział Internistyczny Szpitala podniesiono do rangi Wojewódzkiego Ośrodka Kardiologii, gdzie pierwszym kierownikiem był prof. Adam Wolański, a kolejnym prof. Stanisław Pasyk. Były to podwaliny dzisiejszego, znanego w całym kraju, Śląskiego Centrum Chorób Serca. W roku 1976 uruchomiono w Szpitalu pierwszą na terenie Górnego Śląska nowoczesną pracownię hemodynamiczną.> Okres przemian ustrojowych był także trudnym czasem dla Szpitala. Po tym okresie nie zaprzestano ciągłego polepszania wizerunku budynku Szpitala oraz unowocześniania funkcjonujących w jego strukturach pomieszczeń. Efektem tego było w dniu 16.04.1999 uroczyste przekazanie do użytku Zespołu Poradni Specjalistycznych i Izby Przyjęć Szpitala. Z początkiem XXI wieku rozpoczęto modernizację Oddziałów Szpitala. Jako pierwszy 11 lutego 2000 roku został oddany do użytku zmodernizowany Kliniczny Oddział Laryngologii i Blok Operacyjny na tymże Oddziale. 1 marca 2001 roku nowym Dyrektorem Szpitala został lek. med. Tadeusz Urban. W kwietniu 2001 roku został wdrożony program naprawy finansów Szpitala, który miał za zadanie powstrzymać narastające zadłużenie i odzyskanie płynności finansowej. Dzięki temu 2001 rok po raz pierwszy od wielu lat został zakończony dodatnim wynikiem finansowym. Powoli z roku na rok zmniejszane było i jest nadal duże zadłużenie Szpitala, które narosło w toku działalności poprzednich władz Szpitala. Znacznemu polepszeniu uległa nie tylko finansowa sytuacja Szpitala, ale także organizacyjna i kadrowa, przy jednoczesnym zachowaniu bardzo wysokiego poziomu usług medycznych. W szybkim tempie modernizowane były kolejne budynki i pomieszczenia – Szpital zmieniał swe oblicze nie do poznania. Na przełomie 2002 i 2003 roku dokonano odnowienia budynku Dermatologii Żeńskiej, a w maju i czerwcu 2003 roku remont budynku administracji. W czerwcu 2003 roku Szpital uczestniczył w konkursie „Polcard 2002-2005” organizowanym przez Ministerstwo Zdrowia, dzięki któremu otrzymał duże dofinansowanie. W październiku 2003 roku rozpoczęto generalny remont budynku Dermatologii Męskiej, natomiast dnia 26 lutego 2004 roku odbyła się uroczystość oddania do użytku nowo powstałej Pracowni Hemodynamiki, Sali Intensywnej Opieki Kardiologicznej oraz Apteki Szpitalnej. W latach 2004-2006 w Szpitalu poczyniono kolejne inwestycje. Najważniejszymi wydarzeniami w tym okresie było wykonanie termomodernizacji budynku głównego i Klinicznego Oddziału Dermatologii i Chorób Wewnętrznych oraz zakup nowoczesnego sprzętu w postaci echokardiografu i ultrasonografu. 12 kwietnia 2007 roku odbyło się uroczyste poświęcenie Kaplicy Szpitalnej przez Biskupa Diecezji Gliwickiej Jana Wieczorka. W roku 2007 miała miejsce modernizacja pracowni RTG, a także Klinicznego Oddziału Chirurgii Ogólnej, Bariatrycznej i Medycyny Ratunkowej oraz bloku operacyjnego wraz z zakupem sprzętu medycznego.
Obecnie w strukturach Szpitala funkcjonują 4 Oddziały Kliniczne:
1. Kliniczny Oddział Chirurgii Ogólnej, Bariatrycznej i Medycyny Ratunkowej,
2. Kliniczny Oddział Laryngologii,
3. Kliniczny Oddział Kardiologii,
4. Kliniczny Oddział Chorób Wewnętrznych, Dermatologii i Alergologii.
Początki obecnego Szpitala Specjalistycznego w Zabrzu sięgają XIX wieku, kiedy to założono kościelną placówkę mająca na celu pomoc najuboższym. Jej przeznaczenie jednak było znacznie szersze, zahaczało bowiem także o pomoc medyczną. W roku 1892 w całym kraju wybuchła epidemia cholery. Gminy Stare Zabrze, Małe Zabrze i Dorota postanowiły wystawić wspólnie barak dla choleryków. Koszt tej inwestycji pochłonął zasoby rzędu 30 000 marek. Inwestycja ta była własnością powiatu, a barak powstał przy obecnej ulicy Jana III Sobieskiego, wtedy pozostającej bez nazwy, zaś kilka lat później nazwanej „Barackenstrasse”. Po opanowaniu epidemii cholery barak przekazano towarzystwu opieki nad ubogimi, które zorganizowało w nim Szpital dla mężczyzn. Szpital dla kobiet mieścił się z kolei w budynku przy Wallstrasse (obecnie ulica K. Pułaskiego). Oba te obiekty nie zaspokajały jednak potrzeb Zabrza, którego ilość mieszkańców wzrastała. Ze względu na fakt, iż wszystkie miejsca w prowizorycznym Szpitalu były zajęte, należało gruntownie go rozbudować i poszerzyć jego działalność. W roku 1907 dzięki pożyczce w wysokości 22 400 marek wykupiono grunty pod budowę Szpitala. Tak zaczęły się jego początki. Projekt budowy Szpitala wykonał budowniczy gminny Bruno Schwan, a koszt całej inwestycji wyniósł 520 000 marek, z czego 60 000 marek zostało przeznaczonych na wyposażenie Szpitala, a 21 500 marek na aparaturę medyczną.
Budynek Szpitala był dwupiętrową kondygnacją otynkowaną na szarozielono. Wypisana złotymi literami nazwa Szpitala zdobiła czołowa stronę budowli. Do budynku wchodziło się przez poczekalnię. Na parterze znajdowały się gabinety naczelnego lekarza Szpitala oraz inspektora szpitalnego. Salę operacyjną wyłożono kafelkami, a obok niej zlokalizowano łazienkę dla lekarzy, salę z narzędziami chirurgicznymi oraz pracownię rentgenowską. Na lewo od wejścia do Szpitala znajdował się Oddział Kobiecy. Na parterze mieścił się również Oddział Chorób Wenerycznych, który był oddzielony od reszty chorych i posiadał osobne wejście prosto z ulicy.
Na pierwszym piętrze umieszczono dwa mieszkania z przeznaczeniem dla lekarza pomocniczego i starszej siostry. Na prawo od wejścia głównego zorganizowano Oddział Gruźliczy, zaś na lewo miejsce swoje miał Oddział Męski wyposażony podobnie jak znajdujący się pod nim Oddział Kobiecy. Poza tym na pierwszym piętrze znajdywały się jeszcze pokój i jadalnia dla sióstr, pomieszczenie dla pielęgniarzy, podręczna kuchenka oraz pokój dla pacjentów pierwszej klasy. Drugi taki pokój zorganizowano na poddaszu. Tam również, w wygłuszonych pokojach, zorganizowano Oddział dla Obłąkanych.
W piwnicy umieszczono kotłownię centralnego ogrzewania, pomieszczenie filtrujące powietrze dla sal szpitalnych, mały zakład dezynfekcyjny, mieszkania dla palacza i dozorcy, łaźnię parową, i pomieszczenie do zabiegów ortopedycznych. Znalazło się tam również pomieszczenie będące pralnią.W osobnym budynku urządzono Oddział Chorób Zakaźnych z czterema salami dla chorych, własną małą salą operacyjną i łazienkami. Po północnej stronie budynku głównego postawiono budynek gospodarczy, w którym na pierwszym piętrze znajdowała się kuchnia przygotowująca posiłki dla pacjentów i personelu szpitalnego. Parter tego budynku zajmowała kuchnia wydająca posiłki dzieciom z ubogich rodzin zabrzańskich. Fundatorem tej kuchni był Loebel Handler, żydowski przemysłowiec, założyciel zabrzańskiego browaru.
Ostatnim obiektem Szpitala była kaplica, która umiejscowiona została w północno-wschodnim narożniku parceli. W sąsiadującej z nią przybudówce, w piwnicy mieściła się kostnica, zaś na parterze prosektorium z zapleczem laboratoryjnym.Imię, jakie nadano Szpitalowi było uczczeniem dobroczynnej działalności żony Cesarza Wilhelma II – Augusty Victorii, która korzystając ze swych możliwości finansowych angażowała się w charytatywnych organizacjach i niejednokrotnie była fundatorką kościołów i szpitali. W roku 1918 cesarzowa zmuszona była opuścić swą ukochaną ojczyznę udając się na wygnanie do Holandii. Z tego też powodu Szpital stracił swą patronkę i od roku 1922 nazywany był Szpitalem Miejskim.Szpital od początku swego istnienia przyjmował więcej pacjentów, aniżeli wynosił jego limit. Pierwotne przeznaczenie wynosiło 100 łóżek, jednakże w praktyce było przyjmowanych około 140 pacjentów. Szczególnym problemem był fakt ciągłego zajmowania pomieszczenia przeznaczonego jako izolatka dla ludzi z zakażeniami. Barak mogący pomieścić 28 osób notorycznie był zajmowany przez pacjentów wymagających doraźnej pomocy medycznej. W czasie I wojny światowej Szpital przyjmował także żołnierzy. Ciężkie czasy nastały po jej zakończeniu i podziale Górnego Śląska. Panowała bieda, a to sprzyjało powstawaniu wielu chorób. Od 1920 roku rozpoczęto rozbudowę Szpitala o kolejne pomieszczenia przystosowane do przyjmowania chorych o określonym profilu – tak powstały kolejne Oddziały: Chorób Wewnętrznych, Ospy oraz Pediatrii. Dopiero w 1927 roku powstał budynek przeznaczony tylko i wyłącznie dla pacjentów z zakażeniami. W takim charakterze Szpital dotrwał do końca drugiej wojny światowej.
Pierwszym dyrektorem Szpitala został dr Viktor Mertens, który pełnił tą funkcję do momentu powołania go przez Uniwersytecką Klinikę Monachijską. Po dr Mertens stery Szpitala do końca drugiej wojny światowej przejął dr Schwarzer – specjalista w dziedzinie chirurgii. Za czasów jego sprawowania władzy w Szpitalu powstały 3 nowe Oddziały – Chirurgiczny, Okulistyczny oraz Ginekologiczny. Dalsza rozbudowa Szpitala ze względu na kończącą się wojnę nie mogła być urzeczywistniona.Po zakończeniu wojny Szpital przechodził równie burzliwy okres związany z podporządkowaniem oraz swą nazwą. W latach 1945-1950 Szpital podlegał pod Zarząd Miejski w Zabrzu, a jego dyrektorem był dr n. med. Kazimierz Korzeniewski. Z dniem 1.11.1950 roku nastąpiło przejęcie Szpitala przez Śląską Akademię Medyczną i figurował on pod nazwą Państwowy Szpital Kliniczny nr 2. W latach tych obowiązki dyrektora pełnił Zdzisław Sobol. Od roku 1956 do roku 1957 dyrektorem Szpitala był dr n. med. Tadeusz Lakomy, a po nim funkcję tą do roku 1959 pełnił dr n. med. Zygmunt Górka. W okresie od 1960 roku do 1970 roku dyrektorem Szpitala był lek. med. Roman Kwiatkowski. W tym też okresie miały miejsce duże zmiany w wizerunku Szpitala. Na przełomie lat 50-tych i 60-tych dobudowane zostało najwyższe piętro Szpitala, które różni się stylem architektonicznym od pozostałych, pierwotnie budowanych pięter. W późniejszym okresie wybudowana została sala wykładowa oraz Klinika Dermatologii, która stanowiła osobny budynek zlokalizowany w pobliżu budynku głównego Szpitala. W strukturach Szpitala znajdowały się wtedy następujące Oddziały: Laryngologiczny, Dermatologiczny, Kardiologiczny, Położnictwa i Ginekologii oraz Chirurgii Ogólnej.
Od 1.01.1970 roku nastąpiło przejęcie Państwowego Szpitala Klinicznego nr 2 od Śląskiej Akademii Medycznej przez Prezydium Miejskiej Rady Narodowej i przekształcenie go w Szpital Miejski nr 2. W latach 1970-1971 dyrektorem był dr n. med. Janusz Młynarski, a po nim do 1973 roku dyrektorem była dr n. med. Bogumiła Szymczyk. Od 1.01.1974 roku utworzono Zespół Opieki Zdrowotnej, w skład którego wchodził Szpital Miejski nr 2. Trwało to do dnia 31.12.1995 roku. Pierwszym dyrektorem w nowej strukturze organizacyjnej był lek. med. Henryk Darski (1974-1975). Kolejnym dyrektorem ZOZu od roku 1975 do roku 1981 był lek. med. Jerzy Krotliński. Następnie funkcję tą przejął lek. med. Roman Mianowski i sprawował ją do 1982 roku. Od 1982 roku do 1987 roku dyrektorem ZOZu był lek. med. Mieczysław Rajs, a po nim do 1990 roku stanowisko to piastował lek. stom. Leszek Studziński. W latach 1990-1992 dyrektorem ZOZu był lek. med. Janusz Zieliński, a następnie do 1995 roku dr n. med. Janusz Piotrowski. Z rokiem 1996, kiedy funkcję dyrektorską objął Wojciech Jagoszewski, nastąpiła likwidacja „miejskiego” ZOZu i Szpital powrócił do starej nazwy Szpital Miejski nr 2. Od 1.03.2001 roku po dzień dzisiejszy dyrektorem Szpitala jest lek. med. Tadeusz Urban.
Pierwszym kierownikiem Kliniki Laryngologii został pochodzący ze Lwowa prof. Tadeusz Ceypek. Po nim stery kierownicze obejmowali kolejno: prof. Wacław Kuśnierczyk i prof. Kazimierz Szymczyk. Obecnie Ordynatorem Klinicznego Oddziału Laryngologii jest prof. dr hab. n. med. Grzegorz Namysłowski.> Kierownikiem Kliniki Dermatologii (powstałej w roku 1951) w tym czasie był prof. Tadeusz Chorążak, który organizował ją od podstaw. Po nim kierownictwo w tejże klinice objęła dr Bogumiła Szymczyk, która w dalszych latach pełniła również funkcję Lekarza Naczelnego w Szpitalu. Po dr Bogumile Szymczyk kierownikami Kliniki Dermatologii byli doc. Alina Pietrzykowska, a następnie dr Bendkowski. Obecnie Ordynatorem Klinicznego Oddziału Chorób Wewnętrznych, Dermatologii i Alergologii jest dr hab. n. med. Jerzy Jarząb.
W 1954 roku powstała w Szpitalu I Katedra i Klinika Chirurgii Ogólnej, a jej kierownikiem został doc. Stanisław Szyszko. Po nim stery objął prof. Tadeusz Paliwoda, który był pionierem operacji kardiochirurgicznych na Śląsku. W latach 90-tych XX wieku kierownikiem Oddziału Chirurgii Ogólnej był prof. Marian Pardela. Do jego osiągnięć można zaliczyć fakt, iż jako drugi w Polsce przeprowadził zabieg przeszczepu wątroby. Od tamtego czasu po dzisiejsze czasy wykonywane są zabiegi z zakresu chirurgii bariatrycznej – leczenia otyłości. Szpital Specjalistyczny był pierwszą placówką w Europie wykonującą takie zabiegi. W roku 1998 po raz pierwszy w Polsce przeprowadzono tu zabieg leczenia otyłości metodą laparoskopową. Obecnie Ordynatorem Klinicznego Oddziału Chirurgii Ogólnej, Bariatrycznej i Medycyny Ratunkowej jest prof. dr hab. n. med. Krystyn Sosada.W czasach, gdy Szpital znajdował się w strukturze ZOZu, ranga istniejącej Kliniki Kardiologii była podniesiona do miana II Katedry i Kliniki Kardiologii. Jej kierownikiem był wtedy prof. Adam Wolański. W ciągu ostatnich dziesięcioleci w Klinice Kardiologii pracowało wielu znakomitych lekarzy, którzy w dalszej swej drodze zawodowej osiągnęli wiele sukcesów. Prof. Michał Tendera, obecnie kierownik III Kliniki Kardiologii w Szpitalu w Katowicach-Ochojcu, był przez wiele lat prezesem elitarnego Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego. Inny z profesorów, który w Szpitalu Specjalistycznym w Zabrzu stawiał swe pierwsze kroki – prof. Lech Poloński – dziś jest kierownikiem III Kliniki Kardiologii w Śląskim Centrum Chorób Serca w Zabrzu. Również profesor Zbigniew Religa swą naukową karierę rozpoczynał w Szpitalu Specjalistycznym w Zabrzu. Prof. Religa, po przejściu do Śląskiego Centrum Chorób Serca, dokonał tam pierwszej transplantacji serca w Polsce, a pacjent, na którym dokonano tą pionierską operację, był przygotowywany do niej w Szpitalu Specjalistycznym w Zabrzu. Obecnie Ordynatorem Klinicznego Oddziału Kardiologii jest prof. dr hab. n. med. Jan Wodniecki.Klinika Położnictwa i Ginekologii, która działała w strukturach Szpitala od samego początku jego istnienia, w roku 1956 została przeniesiona w struktury Szpitala na ulicy Traugutta. Kierownikiem tej Kliniki w latach powojennych był prof. Wojciech Starzewski. W jej miejsce powstała Klinika Okulistyki, której kierownikiem został dr n. med. Szumilas.>W połowie lat 70-tych XX wieku, na skutek zarządzenia Wojewody Śląskiego – gen. Jerzego Ziętka, Oddział Internistyczny Szpitala podniesiono do rangi Wojewódzkiego Ośrodka Kardiologii, gdzie pierwszym kierownikiem był prof. Adam Wolański, a kolejnym prof. Stanisław Pasyk. Były to podwaliny dzisiejszego, znanego w całym kraju, Śląskiego Centrum Chorób Serca. W roku 1976 uruchomiono w Szpitalu pierwszą na terenie Górnego Śląska nowoczesną pracownię hemodynamiczną.> Okres przemian ustrojowych był także trudnym czasem dla Szpitala. Po tym okresie nie zaprzestano ciągłego polepszania wizerunku budynku Szpitala oraz unowocześniania funkcjonujących w jego strukturach pomieszczeń. Efektem tego było w dniu 16.04.1999 uroczyste przekazanie do użytku Zespołu Poradni Specjalistycznych i Izby Przyjęć Szpitala. Z początkiem XXI wieku rozpoczęto modernizację Oddziałów Szpitala. Jako pierwszy 11 lutego 2000 roku został oddany do użytku zmodernizowany Kliniczny Oddział Laryngologii i Blok Operacyjny na tymże Oddziale. 1 marca 2001 roku nowym Dyrektorem Szpitala został lek. med. Tadeusz Urban. W kwietniu 2001 roku został wdrożony program naprawy finansów Szpitala, który miał za zadanie powstrzymać narastające zadłużenie i odzyskanie płynności finansowej. Dzięki temu 2001 rok po raz pierwszy od wielu lat został zakończony dodatnim wynikiem finansowym. Powoli z roku na rok zmniejszane było i jest nadal duże zadłużenie Szpitala, które narosło w toku działalności poprzednich władz Szpitala. Znacznemu polepszeniu uległa nie tylko finansowa sytuacja Szpitala, ale także organizacyjna i kadrowa, przy jednoczesnym zachowaniu bardzo wysokiego poziomu usług medycznych. W szybkim tempie modernizowane były kolejne budynki i pomieszczenia – Szpital zmieniał swe oblicze nie do poznania. Na przełomie 2002 i 2003 roku dokonano odnowienia budynku Dermatologii Żeńskiej, a w maju i czerwcu 2003 roku remont budynku administracji. W czerwcu 2003 roku Szpital uczestniczył w konkursie „Polcard 2002-2005” organizowanym przez Ministerstwo Zdrowia, dzięki któremu otrzymał duże dofinansowanie. W październiku 2003 roku rozpoczęto generalny remont budynku Dermatologii Męskiej, natomiast dnia 26 lutego 2004 roku odbyła się uroczystość oddania do użytku nowo powstałej Pracowni Hemodynamiki, Sali Intensywnej Opieki Kardiologicznej oraz Apteki Szpitalnej. W latach 2004-2006 w Szpitalu poczyniono kolejne inwestycje. Najważniejszymi wydarzeniami w tym okresie było wykonanie termomodernizacji budynku głównego i Klinicznego Oddziału Dermatologii i Chorób Wewnętrznych oraz zakup nowoczesnego sprzętu w postaci echokardiografu i ultrasonografu. 12 kwietnia 2007 roku odbyło się uroczyste poświęcenie Kaplicy Szpitalnej przez Biskupa Diecezji Gliwickiej Jana Wieczorka. W roku 2007 miała miejsce modernizacja pracowni RTG, a także Klinicznego Oddziału Chirurgii Ogólnej, Bariatrycznej i Medycyny Ratunkowej oraz bloku operacyjnego wraz z zakupem sprzętu medycznego.
Obecnie w strukturach Szpitala funkcjonują 4 Oddziały Kliniczne:
1. Kliniczny Oddział Chirurgii Ogólnej, Bariatrycznej i Medycyny Ratunkowej,
2. Kliniczny Oddział Laryngologii,
3. Kliniczny Oddział Kardiologii,
4. Kliniczny Oddział Chorób Wewnętrznych, Dermatologii i Alergologii.
Zobacz również:
