Brzydal

Żyjemy w kulturze sukcesu. Wszystko jest temu podporządkowane. To klucz do współczesnej egzystencji. Sukces osobisty, finansowy, zawodowy- jakikolwiek- stał się celem samym w sobie, zagarnął wszystkie inne obszary pojęciowe o człowieku. Nie szukamy szczęścia (choć szukamy), nie szukamy miłości (choć szukamy), szukamy sukcesu, szukamy możliwości upajania się swoją doskonałością; poczuciem, że jesteśmy lepsi od kogoś innego. "Parcie na sukces" nie jest weryfikowane ani moralnie, ani etycznie. Jest bezlitosne. Wypala, wyniszcza. Bywa przekleństwem. Jego działanie jest absolutne- wykoślawia nasze poczucie indywidualności i autentyczności, zamazuje tożsamość. W tym uganianiu się za "lepszym", "pięknym", "skutecznym" zatracamy wszelkie bariery. Zatracamy swoje człowieczeństwo. Ten proces zachodzi w rytmie uzależnienia. Uzależniamy się od sukcesu. Jego efektem staje się przyjemność, dążymy do przyjemności, fetyszyzujemy ją, a nawet sakralizujemy. Przyjemność wypiera puste miejsce po bogu, staje się absolutem.

W taki proces zostaje uwikłany bohater- tytułowy brzydal, staje się niewolnikiem piękna: najpierw jest to szansa, potem możliwość, na końcu konieczność. Ten proces ma wymiar antyczny, los poczyna sobie z nim dość kapryśnie, doprowadzając do ostateczności. Piękno staje się zabójcze. Historia brzydala pokazuje nam drogę, na którą wkroczyliśmy chętnie i ze szlachetnymi intencjami, a która na końcu wywiedzie nas na makabryczne manowce. Każe się poważnie zastanowić jaką cenę musimy zapłacić za sukces.

Marius von Mayenburg urodził się w 1972 roku w Monachium.Po ukończeniu liceum humanistycznego zapisał się w swoim rodzinnym mieście na uniwersytet , gdzie studiował literaturę starogermańską. W 1992 roku przeniósł się do Berlina. Nie przerywając studiów germanistycznych , podjął naukę dramaturgii w Hochschule der Knute. Był dramaturgiem prowadzonego przez Thomasa Ostermeiera Die Baracke przy Deutsches Theater w Berlinie. Artystyczne credo tej kultowej już dziś sceny głosi, ze należy szukać historii, Marius von Mayenburg opowiadających o naszych czasach i o naszej generacji. Świat przedstawiony w sztukach Mayenburga doskonale spełnia te kryteria. Od kilku lat pełni on funkcję autora rezydenta w Schaubühne Am Lehneiner Platz. Jego pierwszy dramat Haarmann napisany w 1995 roku , został zrealizowany w formie słuchowiska w Die Baracke. Następna sztukę Messerhelden pisarz wyreżyserował sam w Orph Theater w Berlinie. W czasie obchodów 99 rocznicy urodzin Bertolda Brechta w Berliner Ensemble wystawiono jednoaktową farsę Mayenburga Fraülein Danzer. Inną jednoaktówkę Monsterdämmerung zrealizowano jako spektakl plenerowy teatru Volksbühne Am Rosa-Luxemburg – Platz. Już pierwsze próby dramatyczne Mayenburga pozwoliły krytykom zaliczyć go do modnego nurtu tzw. Nowego brutalizmu. Opinię jednego z najciekawszych niemieckich dramatopisarzy młodego pokolenia zdobył dramatami Ogień w głowie, Pasożyty i Zimne dziecko. Dużym uznaniem publiczności i krytyki cieszył się zwłaszcza pierwszy z nich , który przyniósł autorowi nagrodę im. Kleista dla młodych dramatopisarzy i nagrodę frankfurckiej Fundacji Autorów. Do sukcesu sztuki w niemałym stopniu przyczynił się pokazywany na wielu festiwalach europejskich spektakl wyreżyserowany przez Thomasa Ostermeiera w Deutsches Schauspielhaus w Hamburgu. Mayenburg realizuje założenia tzw. nowego realizmu – próbuje nadać codziennym wydarzeniom interesującą, teatralna formę , o tym , co psychiczne mówi poprzez to , co cielesne. Jednocześnie stara się zbadać, jak daleko w ramach tej estetyki można odejść od realizmu , przetworzyć i przekroczyć rzeczywistość.